Gezellig 2.0

Sociale Media vind ik een razend boeiend fenomeen. Wie niet trouwens, want, je kunt er bijna niet meer omheen. Zo'n beetje de hele wereld is lid van een digitaal sociaal netwerk. Sociale netwerken vormen welhaast een wereld op zich.

Zelf ben ik redelijk thuis in die wereld. Ik ga mezelf geen guru noemen, want dat is teveel eer, maar als er iets te proberen valt, dan ben ik van de partij. Ik sta open in de sociale netwerken waaraan ik deelneem. Ik heb niets te verbergen en niets om me voor te schamen (vind ik :-)). Ik vind het leuk te zien wat anderen bezig houdt en ga er vanuit dat dat wederzijds is.

Ik ben niet iemand die de wereld laat weten dat ik op het toilet zit, onder de douche sta of m'n tanden aan het poetsen ben, en dat hoef ik ook van anderen niet te weten... Ik hanteer in de sociale netwerken, net als in het gewone leven, het aloude adagium: "Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet". "Goed fatsoen" noem ik dat. Ik deel zaken waarvan ik denk of weet dat anderen het waarderen. Meestal gaat het om een artikel, een boek, een film, muziek, foto's van mijn kinderen en sporadisch laat ik weten waar ik ben.

"Digitaal exhibisionisme!" noemde iemand dat laatst. "Wat kan mij het nou schelen waar al die mensen mee bezig zijn?", was het argument. Een terecht punt, want laten we eerlijk zijn, wij zijn toch allemaal exhibitionisten, of niet? Op een feestje of in de kroeg praten we honderduit over werk, kinderen, auto's, films, muziek, etc. Dat doen we met mensen die we kennen, direct of indirect, of mensen die we net hebben ontmoet. Dat noemen we "gezellig".

Kennelijk is "gezelligheid" in digitale vorm "exhibitionisme"... of begrijp ik het verkeerd? Volgens mij valt het wel mee met dat exhibitionisme. Volgens mij zijn we op sociale netwerken vooral gewoon "gezellig". Gezellig 2.0!

Als er ijs ligt MOET je schaatsen...

Ik zag gisteren "Fever Pitch". Inderdaad, geen briljante film, maar wel romantisch en entertaining en dus prima voor Valentijnsdag. Het ging over een stel waarvan de jongen een extreme Boston Red Sox fan is. Alles in zijn huis, van zijn tandenborstel tot zijn deurmat, heeft Red Sox logo's. Alles moet wijken voor Red Sox wedstrijden. Je zou kunnen zeggen dat alles draait om de Red Sox, totdat het honkbalseizoen weer voorbij is. Dan is hij gewoon een normale vent.

Vorige week voelde ik me een beetje als die jongen tijdens het honkbalseizoen. Waarom? Nou, er lag ijs en als er ijs ligt dan moet je schaatsen, tenminste, dat vind ik. Want hoe vaak gebeurt het dat je op natuurijs kunt schaatsen en zelfs toertochten kunt rijden? Juist, zelden! En wat is er mooier dan schaatsen op natuurijs? Heel weinig, tenminste, dat vind ik. "Schaatskoorts" noem je dat, geloof ik. Gezien de drukte op het ijs ben ik niet de enige die daar last van heeft, maar is desondanks niet iets wat iedereen begrijpt.

Mijn vrouw, bijvoorbeeld. Zij snapt er niets van! Ik neem vrij van mijn werk om te kunnen schaatsen. Ik wilde zelfs op mijn papa-dag oppas voor de kinderen regelen om te kunnen schaatsen. Dat lukte niet en dus ben ik met mijn kinderen gaan schaatsen. Dat was ook fantastisch trouwens.

Het feit dat mijn vrouw zo weinig van mijn "koorts" begrijpt zette me wel te denken. Hoe kun je zoiets geweldigs niet begrijpen? Mijn vrouw is Amerikaanse en ik vind dat een goed excuus voor haar onbegrip, maar ik ben Nederlanders tegen gekomen die moeite hebben de koorts te begrijpen. Vreemd, maar ik denk dat een diepgewortelde overtuiging dat "als er ijs ligt je moet schaatsen" niet uit te leggen is. Misschien moet je het niet proberen uit te leggen (of te begrijpen), maar gewoon voor lief nemen.

Dat deed mijn vrouw en gebeurde uiteindelijk in die film ook. Ik heb dus een heerlijk schaatsweekje gehad... en nu is het seizoen weer voorbij :-).

Leeftijdsschattingen: Altijd een compliment!

Ik ben morgen jarig en om te beginnen heb ik mezelf maar eens getrakteerd op een dagje vrij. Daarom stond ik gisterenavond in de keuken om een appeltaart te bakken die ik vandaag aan mijn zeer gewaardeerde collega's heb getrakteerd.

 

Dan komt vanzelf de vraag: "Hoe oud word je?". Tsja, ik ben man, dus dan mag je dat vragen. Om daar geen twijfel over te laten bestaand heb ik mijn leeftijd (38) op de taart "gebakken". Dat werd gewaardeerd en ging tevens gepaard met uitspraken in de volgende twee categoriën:

1. Ik schat je jonger in

2. Ik schat je ouder in

In het algemeen wordt de eerste categorie gezien als compliment. Die uitspraak gaat volgens mij primair over uiterlijk en betekent eigenlijk: "Goh, je ziet er jonger uit dan een gemiddeld persoon van jouw leeftijd". De assumptie daarbij is dat er "jonger" uitzien gelijk staat aan er "beter" uitzien. Ik vraag me af of dat voor iedereen geldt, maar dat terzijde. Ik ga daar ver in mee, want laten we eerlijk zijn, wie wil er nou niet "jong" en "goed" uitzien?

De tweede categorie wordt vaak gezien als belediging, toch? Ik zie dat anders. In mijn interpretatie gaat die uitspraak over innerlijk. Ik realiseer me dat deze interpretatie op zich geïnterpreteerd kan worden als ontkenning of mooipraterij. Prima, ik ben positief dus mijn interpretatie is positief. In mijn interpretatie betekent het: "Goh, maar jij bent zoveel levenswijzer dan de gemiddelde persoon van jouw leeftijd".

Ik neem beide uitspraken met open armen en een bedankje voor het compliment in ontvangst.