Sociale Media vind ik een razend boeiend fenomeen. Wie niet trouwens, want, je kunt er bijna niet meer omheen. Zo'n beetje de hele wereld is lid van een digitaal sociaal netwerk. Sociale netwerken vormen welhaast een wereld op zich.
Zelf ben ik redelijk thuis in die wereld. Ik ga mezelf geen guru noemen, want dat is teveel eer, maar als er iets te proberen valt, dan ben ik van de partij. Ik sta open in de sociale netwerken waaraan ik deelneem. Ik heb niets te verbergen en niets om me voor te schamen (vind ik :-)). Ik vind het leuk te zien wat anderen bezig houdt en ga er vanuit dat dat wederzijds is.
Ik ben niet iemand die de wereld laat weten dat ik op het toilet zit, onder de douche sta of m'n tanden aan het poetsen ben, en dat hoef ik ook van anderen niet te weten... Ik hanteer in de sociale netwerken, net als in het gewone leven, het aloude adagium: "Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet". "Goed fatsoen" noem ik dat. Ik deel zaken waarvan ik denk of weet dat anderen het waarderen. Meestal gaat het om een artikel, een boek, een film, muziek, foto's van mijn kinderen en sporadisch laat ik weten waar ik ben.
"Digitaal exhibisionisme!" noemde iemand dat laatst. "Wat kan mij het nou schelen waar al die mensen mee bezig zijn?", was het argument. Een terecht punt, want laten we eerlijk zijn, wij zijn toch allemaal exhibitionisten, of niet? Op een feestje of in de kroeg praten we honderduit over werk, kinderen, auto's, films, muziek, etc. Dat doen we met mensen die we kennen, direct of indirect, of mensen die we net hebben ontmoet. Dat noemen we "gezellig".
Kennelijk is "gezelligheid" in digitale vorm "exhibitionisme"... of begrijp ik het verkeerd? Volgens mij valt het wel mee met dat exhibitionisme. Volgens mij zijn we op sociale netwerken vooral gewoon "gezellig". Gezellig 2.0!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten