Posts tonen met het label Zorg. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Zorg. Alle posts tonen

vrijdag, januari 24, 2014

Fitness Sync...

FitnessSyncerIk ben, voor zover ik weet, gezond. Ik ben bijna nooit ziek en kom zeer sporadisch bij de dokter. Wel heb ik een bovenmatige interesse in zorg, niet in de laatste plaats omdat ik in de zorgsector werkzaam ben. Als rechtgeaarde nerd richt die interesse zich onder andere op digitale zorg en innovatie. Vanuit die interesse had ik ooit een digitaal dossier bij Google Health en inmiddels bij Microsoft HealthVault. Erg interessant en in mijn optiek veelbelovend.

De maar
U voelt hem al komen… de ‘maar’. Ik was deze week zo’n sporadische keer bij de dokter. Niets ernstigs, maar toch, ik dacht het ‘even’ vast te leggen in HealthVault, gewoon, in de vorm van een rapportage of notitie of zo. Nou, zo makkelijk is dat nog niet… sterker nog, ik heb tot op dit moment niet kunnen vinden hoe ik dat moet doen. Vreemd! Iets van een gezondheidsdagboek lijkt me toch basisfunctionaliteit van een persoonlijk gezondheidsdossier, of niet?

Handmatig
Omdat het nu even mijn aandacht had heb ik ook meteen gekeken of mijn Jawbone UP op de een of andere manier aan HealthVault te koppelen is. Je kunt in HealthVault namelijk lichaamsoefening vastleggen, zelfs uitgedrukt in aantal stappen. Helaas, ook op dat vlak biedt HealthVault (nog?) geen soelaas. Het enige wat ik kan doen is handmatig invoeren. Dat is toch niet echt meer van deze tijd.

Synchroniseren
Zou het nou niet mooi zijn als alle beschikbare gezondheidsgerelateerde informatie naar één centrale plek zou stromen? Dat kan… nou ja, in mijn geval gegevens van Jawbone UP, Runkeeper en Garmin Connect naar HealthVault. Hoe? Met FitnessSyncer!
Ik ben een beetje afgedwaald, want ik heb nog steeds geen oplossing voor een rapportage van mijn doktersbezoek, maar voor nu in ieder geval wel een adequate oplossing voor het bijeenbrengen van mijn fitness informatie…

Dit bericht verscheen eerder op DigitaleZorgGids.nl.

vrijdag, november 22, 2013

SchoolTV en Snacks

Tsja, wat een rare titel, zul je denken. Dat behoeft enige toelichting… Mijn kinderen kijken graag SchoolTV. Dat doen ze op school, maar ook thuis, via uitzendinggemist.nl. Mijn oudste is acht en kijkt naar “Nieuws uit de Natuur”. Erg leuk en interessant. Mijn jongste is vier en kijkt naar “Koekeloere”. Ik moet zeggen, ook best geinig.

Op school is het ‘s-ochtends snacktijd. Beide kinderen krijgen een “snackdoosje” mee met daarin een gezond koekje, iets liga- of digestive-achtigs. Af en toe krijgen ze een “lekker” koekje (speculaasje ofzo).

Vorige week keek ik samen mijn kinderen naar “Koekeloere”. De titel van de aflevering was “Patatje gezond” en ging over gezond eten. Het verhaal was ongeveer als volgt: Moffel eet elke dag patat en frikandellen van de snackbar en kan niet poepen. Piertje eet worteltjes met rijst en zegt dat

Moffel wel erg dik wordt van al die friet. Piertje belt de dokter omdat Moffel zich zo slecht voelt. Dokter legt uit dat Moffel gezond moet eten en veel moet drinken. Moffel doet dat en kan weer poepen.

De volgende ochtend vraagt mijn jongste: “Papa, mag ik vandaag worteltjes voor snack?” Oudste roept: “Ja, ik ook!”. Dus, wil je je kinderen met een gezonde snack naar school krijgen? SchoolTV kijken :-).

Dit bericht verscheen eerder op de blog van Weten & Eten.

woensdag, oktober 16, 2013

Jawbone IMPLANT?

Vorig jaar was Jip (onze kat) kwijt. Na schrik, frustratie en verdriet hadden we de hoop al opgegeven. Op een goede dag ging de telefoon en hoorde ik: "Hallo mijnheer, we hebben Jip gevonden. Hij is wat afgevallen, maar hij maakt het goed." Wow! Maar goed, dit was eigenlijk heel logisch. Jip heeft een chip. Die heeft de vinder laten uitlezen en plop: hij wist van wie Jip is en waar hij woont. Als je erover nadenkt, is het eerder verbazend dat we Jip kwijt waren. Met zo'n chip zou je Jip eigenlijk moeten kunnen volgen, weten hoe vaak en ver hij loopt, wat zijn hartslag is en zijn temperatuur... en misschien nog wel meer, toch?

Jawbone UP
Zelf heb ik sinds enige tijd een Jawbone UP. Feitelijk is dat een stappenteller/slaapsensor die je om je pols draagt. En zeg nu zelf, het ziet er toch best leuk uit? Bij de Jawbone UP krijg je een app waarop je, naast je stappen en slaap, je stemming en je voedsel kunt registreren. Ook kun je gegevens van je Jawbone UP combineren met gegevens uit andere apps. Ik heb RunKeeper en myGarmin gekoppeld.

Primair ben ik natuurlijk gewoon een gadgeteer en vind ik dit soort ontwikkelingen razend interessant. Maar ik heb ook een semiprofessioneel argument om een Jawbone UP te dragen. Ik wil namelijk weten hoe toegankelijk zo'n ding is. Het zou namelijk zomaar kunnen dat een cliënt van een zorgverlener (zoals mijn werkgever) in zijn zorgproces baat heeft bij de informatie die eruit komt. 

Mijn conclusie is dat vooral de automatisch geregistreerde gegevens werkbaar zijn. Een stemming invoeren is nog redelijk te doen. Het opzoeken en registreren van voeding is nagenoeg onmogelijk consequent te doen. Bij mij rijst daarom de vraag wat we allemaal nog meer automatisch kunnen meten via een sieraad.

Kinderschoenen
De ontwikkelingen gaan razend snel en staan in mijn optiek nog enorm in de kinderschoenen. Vooral sporters zijn hier al langer mee bezig. Zelf gebruik ik mijn smartphone al jaren als sporttracker. Voor fietsen Ik heb een Garmin Edge 500 met HR en Cadans en voor hardlopen een Nike Triax C3 hartslaghorloge. Kortom, aan apparaten geen gebrek, maar die beperken zich wel tot de momenten dat ik toch al actief ben. De Jawbone UP meet je werkelijke beweegpatroon.

Even terugkomend op Jip: die chip is zo gek nog niet. Heb je helemaal geen last van en als hij inderdaad je gezondheid in de gaten kan houden... Is de volgende stap een Jawbone IMPLANT? Nee, dat gaat wat ver lijkt me... Maar toch, naast de meetwaarden die mijn Jawbone UP mij levert en het sieraad dat het is, maakt hij mij bewust van mijn beweeg- en slaappatroon. Is dat voor velen van ons niet al winst? En dat wordt alleen nog maar mooier en beter...!



Deze blog verscheen eerder op digitalezorggids.nl: http://www.digitalezorggids.nl/blog/jawbone-implant

dinsdag, september 03, 2013

Seniorenphone? Phablet...!

Seniorenphone? Phablet…!
Ik weet nog goed dat ik met een toestel als op het plaatje, een “telefoon voor senioren”, de winkel uitliep. Dat is inmiddels heel wat jaartjes geleden en het was niet voor mijzelf. Het was voor mijn oma. Ze kon niet meer zo goed zien en had moeite met het vinden van de toetsen op haar gewone telefoon. Deze technologie (dit toestel dus) hielp haar in contact te blijven, met mijn moeder bijvoorbeeld. Senioren nu hebben echter ook moeite met het scherm van de smartphone. Tijd voor de phablet!

Leesbril voor je smartphone? 

Ik heb me laten vertellen dat ik binnen nu en een jaar of tien op een leesbril moet rekenen, maar voor dit moment zijn mijn ogen nog prima. Ik houd enorm van gadgets, maar een Galaxy Note vind ik vrij fors. Ik snap daarom ook best dat mensen het raar vinden om met een 7 inch phablet (smartphone in klein tabletformaat) aan hun oor te lopen. Toch zie ik om mij heen meer en meer mensen hun telefoon dichter en dichter bij hun gezicht houden, de leesbril erbij pakken, inzoomen, kortom, worstelen met het kleine schermpje van de smartphone. En zo raar is dat niet, vind ik. Als ik bij mijn oma op bezoek ga, neem ik mijn iPad mee, om foto's te laten zien. Dat kijkt toch een stuk fijner dan op mijn smartphone, maar nog belangrijker, mijn oma kan dat gewoon zien.

Phablet 

Ook voor mijn moeder geldt al dat een groter scherm voordelen heeft. Zij roept al sinds haar eerste digitale camera dat het ’rotschermpje’ van die camera veel te klein is. Sterker nog, inmiddels heeft ze haar camera op schermgrootte uitgekozen. Foto’s kijken doet ze inmiddels ook gewoon op de iPad. Het zou mij niets verbazen als ze ook het nemen van foto’s binnenkort op de iPad doet. Als ik in dat licht aan mijn Oma denk... en aan ‘Zorg Dichtbij’… en aan een dossier in Facebook... en aan alle andere mogelijkheden van een smartphone waarvoor het schermpje, zeker voor mensen met verminderd gezichtsvermogen, aan de kleine kant is.... Misschien is zo'n phablet dan lang zo gek nog niet, al is het maar als seniorenphone ;-)?


Dit bericht verscheen eerder op DigitaleZorgGids.nl.

donderdag, juli 18, 2013

I Had a Dream...

Tja, zonder pretentieus te willen overkomen, ik had laatst een droom. Toen ik wakker werd had ik echt de beleving alsof ik de toekomst had gezien, sterker nog, alsof ik in de toekomst was geweest! Niet de verre toekomst, dat niet. De droom ging over de nabije toekomst waarin vandaag beschikbare technologie ten volle wordt benut ten behoeve van zorgverlening.

Droom

Het ging ongeveer zo. Ik loop over straat met Google Glass op. Al lopend, om me heen kijkend, aan dingen denkend, voedt Google Glass me met informatie over mijn omgeving. Ik denk aan een lekkere Cappuccino, Google Glass brengt me bij de dichtstbijzijnde koffiebar. Google Glass herkent de medewerker die mijn koffie maakt, toont me zijn Facebook-profiel en vertelt me bovendien dat hij vandaag jarig is. Ik neem mijn koffie in ontvangst en wens hem een fijne verjaardag.

Google Glass redt patiënt

Oh, wacht eens even, daar valt iemand neer, zomaar op straat! Wat een schrik! Ik ren naar buiten. Ik kijk naar de man. Hij ademt nog... Google Glass toont me de dichtstbijzijnde AED, huisarts, ziekenhuis etc. Google Glass diagnosticeert dat deze man een CVA heeft, stuurt voor de zekerheid het geregistreerde beeldmateriaal ter bevestiging naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis met SEH, detecteert dat twee straten verder een tas met daarin een ongebruikte tPA injectie "loopt", notificeert de eigenaar van deze tas, een arts, en hij is meteen naar de patiënt onderweg. De patiënt is gered, zonder permanente schade. Google Glass saves the day!

Willen we dit?

Goede vraag...ik denk dat de patiënt uit het voorbeeld blij is met deze technologie. Zijn leven is gered! De arts wellicht minder. Hij liep gewoon lekker te shoppen in de stad. Maar... tegelijkertijd heeft hij, ondersteund door technologie, een leven gered. Mooi toch? Die persoon in de koffiebar? Als ik vandaag mijn smartphone uit mijn zak haal kan ik die informatie ook vinden, dus die heeft niets te klagen ;-). En ik? Ik draai me nog eens om en ga op weg naar mijn volgende droom...


Dit bericht verscheen eerder op DigitaleZorgGids.nl.

vrijdag, juli 12, 2013

Afstand of Nabijheid?

Mijn vader was laatst jarig. Ik heb hem een iPad gegeven. Mooi cadeau, ja, dat zeker! Mijn vader is gepensioneerd. Hij heeft altijd in de automatisering gewerkt. Hij houdt nog steeds graag de nieuwste ontwikkelingen bij. Hij heeft een recente PC, een recente laptop, een recente smartphone, en nu dus ook een recente iPad. Zo kan hij (maar ook mijn moeder) bij de bridgeclub foto's van zijn kleinkinderen laten zien, net als al die andere gepensioneerde bridgers.

Gewoon op de bank

Vorige week hebben mijn kinderen bij Opa en Oma gelogeerd. Afgelopen weekend zei mijn zoontje tegen me: "Papa, ik mis Opa en Oma zo..". "Zullen we ze even bellen op de iPad dan?", zei ik. Zo gezegd zo gedaan en daar waren Opa en Oma, gewoon bij ons aan de eettafel. En wij, gewoon bij Opa en Oma op de bank.
Mijn vader heeft straks zorg nodig. Hij is de jongste niet meer en bovendien ziek. Ongetwijfeld heeft hij op enig moment zorgprofessionals nodig, de ‘handen aan het bed’. Wat hij nog veel meer nodig heeft zijn mijn zoontje, mijn dochtertje, mij, ofwel zijn dierbaren om zich heen. Met zijn iPad kan hij die nu in huis halen, op elk gewenst moment en op elke gewenste plek, gewoon op de bank of in bed.

Zorg dichtbij

Ik werk bij een zorginstelling. Daar noemen wij dit ‘Zorg op Afstand. Denkend aan mijn vader en zijn iPad realiseer ik me dat die term nergens op slaat. Dit is "’Zorg Dichtbij’. Zo ga ik het vanaf vandaag noemen, want dichterbij dan die iPad van mijn vader komt geen enkele zorgprofessional!


Dit bericht verscheen eerder op DigitaleZorgGids.nl.

maandag, mei 06, 2013

Zorgdossier? Facebook!

Marieke heeft een berichtje op Facebook van mevrouw Jansen. Ze is zelfstandig wijkverpleegkundige en mevrouw Jansen is een van haar klanten. Hoewel ze jarenlang met plezier heeft gewerkt voor een grote thuiszorgorganisatie geniet ze nu ook, en misschien nog wel intenser, van haar werk. De thuiszorgorganisatie was niet veel meer dan een administratiekantoor. Met de komst van Sociale Media heeft die haar bestaansrecht verloren. De financiering van de zorg regelt de klant nu zelf, soms met een klein beetje hulp van Marieke.

Eigen Regie

Marieke heeft afspraken gemaakt met twee oud-collega's die bij haar in de straat wonen. Met z'n drieën bestieren ze de omliggende straten. Elkaar en hun klanten ontmoeten ze op Facebook. Daar leggen ze samen met de klant de afspraken vast en rapporteren ze over de zorg. Het netwerk van de klanten zit ook op Facebook en kan precies volgen hoe het met hun dierbare gaat. Marieke heeft voor het doen van haar werk niet meer nodig dan haar smartphone. "Eigenlijk", denkt Marieke weleens bij zichzelf, "snap ik niet zo goed dat we niet eerder op Facebook zijn gekomen...". 

Participatie

De klant vindt het fijn, want het netwerk is een stuk groter geworden. Niet alleen kinderen, maar ook vrienden, neven, nichten, kleinkinderen etc. ontmoeten ze nu vrijwel dagelijks online! En met dat veel grotere netwerk is er eigenlijk altijd wel iemand die kan helpen als het nodig is. Marieke hoeft zich alleen te bekommeren om de echte zorginhoudelijke activiteiten.

Privacy

Vroeger maakten veel mensen zich zorgen over de privacy op Facebook, maar die tijd is al lang voorbij. Facebook is soms nog doelwit voor hackers, maar er is nooit echt informatie ‘op straat’ komen te liggen. De klant heeft nu zelf de regie over de toegang tot zijn of haar informatie. Marieke kan lezen en schrijven in het deel van het dossier dat de klant voor haar heeft opengesteld. Niet iedereen is even open, maar Marieke stemt met de klant af wat ze wel en niet nodig heeft om haar werk te doen. 

Marieke stopt haar iPhone in haar zak en gaat op weg naar mevrouw Jansen.


Dit bericht verscheen eerder op DigitaleZorgGids.

vrijdag, april 19, 2013

Sociale Rolstoel


"Het is kwart voor acht. Bij mevrouw Jansen gaat de wekker. Nou ja, de wekker, de smartphone. Mevrouw Jansen heeft goed geslapen. De smartphone heeft het slaappatroon van die nacht op haar Facebook profiel gezet. Vanuit haar bed kruipt ze in haar rolstoel. Ze is inmiddels 86 en is er trots op dat ze dat nog zelf kan. Haar rolstoel zet haar gewicht, hartslag, en bloedsuikerwaarden voor haar op haar Facebook profiel, zodat haar familie weet hoe het met haar gaat. En ze stuurt een berichtje naar Marieke. Marieke is de wijkverpleegkundige die haar helpt met haar ochtendritueel. Meestal is ze er binnen een kwartiertje nadat mevrouw uit bed is. Die tijd gebruikt mevrouw Jansen om op haar tablet het nieuws te lezen." Science fiction? Nee, dit is technisch mogelijk, vandaag al! Hoe lang duurt het nog voordat het wordt toegepast? De tijd zal het leren... 

Sociale media zijn overal

Wie zit er tegenwoordig niet op Facebook, Twitter of LinkedIn? En zelfs al zit je daar niet op, we hebben allemaal weleens een filmpje op Youtube bekeken, toch? Maar wat doen we dan eigenlijk allemaal op die sociale media? Dat is heel divers en loopt uiteen van het minuut tot minuut tweeten waar je bent, wat je doet, hoe je je voelt etc, tot het onderhouden van serieuze zakelijke netwerken op LinkedIn. Maar ook levensverhalen compleet met foto- en videomateriaal worden gedeeld. Daar komt ook de meest gehoorde klacht of kritiek vandaan: "Ik hoef toch helemaal niet te weten dat iemand op de wc zit...?" of "Al die kinderfoto's interesseren me niet." Uiteraard moet iedereen dat voor zich bepalen, maar zoals met alles: over smaak valt niet te twisten, en met 200 miljoen mensen op LinkedIn, 500 miljoen op Twitter en 1 miljard op Facebook kan het bijna niet anders dan dat er tussen al die oninteressante informatie voor iedereen ook evenzoveel interessante informatie zit, en daar zit hem de toegevoegde waarde van die sociale media!

En mevrouw Jansen?

Nou, ruim de helft van de Facebook gebruikers is 18-34 jaar oud. Dat zijn de kinderen en kleinkinderen van mevrouw Jansen. En wat doen die kinderen en kleinkinderen? Juist, foto's en verhalen op Facebook zetten. En wie is er het meest geïnteresseerd in die foto's? Juist, mevrouw Jansen. Dat is haar manier om op de hoogte te blijven terwijl ze door haar gezondheid aan huis gekluisterd is. En die gegevens uit haar zelfmetende en communicerende sociale rolstoel zijn natuurlijk niet alleen interessant voor Marieke, maar misschien ook wel voor de kinderen, nietwaar?
 
 
Dit bericht verscheen eerder op DigitaleZorgGids.

dinsdag, april 09, 2013

Personal Notes on TEDxNijmegen 2013

Wow! What a day... Last year I was able to follow TEDxMaastricht through livestream. This year I was lucky enough to receive an invite. All I can say is that I feel priviliged to have been at TEDxNijmegen. It was truly inspiring and deeply touching. Last year the concept of "Patients Included" was announced, and boy, was this TEDxNijmegen true to that concept! And on top of all that I got to meet a lot of people, including some of the speakers.

Here are some of my personal highlights with my personal notes. Let me know what you think...

Listening, that's what a lot of the talks at TEDxNijmegen were all about. It was about listening to the patient, and particularly why that is essential to care. Lowie van Gorp told us through his first hand experience that putting the patient first can only be achieved when you listen and pay attention to the (seemingly) small things by realizing that those things are meaningful to the patient. He pointed out to us that "the caregiver has the ability to give the patient the feeling that they are in control, simply by giving them a choice". His story was extremely touching and incredibly inspiring at the same time.
But, how do you do that... listening? Well, if you must know, just listen to Wendy Sue Swanson who told us about the different ways in which she tries to listen to and engage with her patients. One-to-one care will never be replaced, but all the possibilities for one-to-many communication that modern technology provides us with are invaluable resources! Wendy Sue urges us to be where the patient is: online!
So, even if you listen, will you be sure to hear or understand? No way! Tom Heerschop told us through a very personal story that even if you try to listen, try to look, or try to dig into the details, you may miss the underlying message. In his case the underlying message was a large tumor in his brain. So large, in fact, that it is hard to imagine how it could have been missed. Well, there you have it, even if you try to listen you might just miss what's important.
And even if you listen and hear, does that guarantee that you will act upon it? In order to do that you need guts and Jeroen Verwiel showed us some serious guts! He also told us why by introducing Joe, telling us about what happened to Joe, Joe's family and to Jeroen himself in the process of caring for Joe. If that did not take enough guts yet, he told us about the decisions he had to make in caring for Joe and his family. And best of all? Jeroen is nog afraid, and rightfully so if you ask me...

There were also quite some talks about breaking patterns, about ways and examples to fundamentally change things, and what keeps us from doing that. One thing that keeps us from doing things is the "gravitational pull" of the current state. Familiar expressions like "we've already tried that, it didn't work", "the last guy who tried that got fired" or "that's to complicated, it will never work" were used by Michiel Muller to explain what keeps us running in circles. He also shows us how wonderful it is to discover and how taking risks can get us to our "personal pot of gold". Finally he introduces us to Jeroen. Well, I guess you'll just have to see for yourself.
Jan Bommerez took us into the world of co-intelligence explaining the true meaning "win-win". Through metafors like a termite mound, a brilliant structure built by brainless creatures, he shows us the power of co-intelligence. He explains how we live in an "ego-system", and how we can create an "eco-system". From there on he gets onto the topic of culture saying "you cannot see it, but it influences everything". He explains how in an open culture there is flow. He explains how synergy in a team means embracing the differences and holding on to the tension long enough to make a quantum leap. He states that we need dialogue, and we only have dialogue when we speak about things that touch our heart. His conclusion: "Nobody is in a position where you can't make a difference. We can all make a difference.". Powerfull stuff!

Quite a few sessions were about innovations and medical breakthrough. Probably the most notable one was by the very young Jack Andraka telling us about why and how he discovered a way to detect cancer in a very early stage way faster, cheaper, and more accurately than the most advanced existing tests can. Having no medical background or experience at all he urges us to find different ways to innovate and improve healthcare. He states that we need to shift from evolution to revolution if we want to keep up, and rightfully so from a guy who really is only a kid putting such a discovery to his name! Shoot for the moon, that's definitely what Jack intends to do!
Amy Robinson talked about using massive online collaboration to learn more about the body. We were introduced to NAO the robot. We saw how insights from Formula 1 racing can contribute to improvements in healthcare. There was an introduction to the power of curating social media for medical information.

And of course there was entertainment. My highlight? Andre Heuvelman!

It is too much to go into each one of the talks here, so I urge you to go to TEDxNijmegen.nl and see for yourself!

vrijdag, maart 08, 2013

3e iCare Platform bijeenkomst


Gisteren vond in Utrecht de 3e Nictiz Platform bijeenkomst plaats. De opkomst en het enthousiasme waren groot. Dat is, zeker achteraf, niet verbazend gezien de onderwerpen en sprekers die op de agenda stonden. Hieronder een verslag.

Experiment Regelarme Instellingen

Merel Gosens (Projectleider, VWS) vertelde over de gedachte achter en aanpak van Experimenten Regelarme Instellingen (ERAI). Ze begon met het toelichten van het proces. Kort gezegd komt het erop neer dat er 100 voorstellen zijn ingediend en daarvan 25 zijn of worden uitgewerkt met ondersteuning van VWS. De instellingen zijn zelf verantwoordelijk voor de inhoud van het experiment, VWS helpt bij het oplijnen van en afstemmen met andere betrokken partijen (NZa, CIZ, Zorgkantoren etc.). Daarna ging ze aan de hand van voorbeelden in op hoe organisaties de experimenten hebben vormgegeven en welke resultaten in de praktijk al zijn gerealiseerd. Via de site van In Voor Zorg en van Werken Aan De Zorg is een aantal van deze resultaten terug te vinden.
Daarna een ERAI uit de praktijk van Kars Hazelaar (CEO, Opella). Hij gaf ons door middel van een gepassioneerd en inspirerend verhaal inzage in de reis, gestart in 2007, die Opella aan het maken is en de keuzes die ze daarin maakt. Het belangrijkste doel van de reis is terug te keren naar de kern en eigenheid van Opella en minder afhankelijk te worden van externe partijen. Een one-liner die mij is bijgebleven is: "Wij waren subsidie verslaafd.". Dat geeft wat mij betreft kernachtig weer hoe je je als organisatie door externe partijen kunt laten "opnaaien", waarbij het doel van de organisatie zelf vaak wordt vergeten. "Vanaf 2007", zo zegt Hazelaar, "is de klant in alles het uitgangspunt.". Hij vertelt hoe ze bewust het word "Klant" hanteren, want "als je klant bent maak jij de keuze". Opella heeft zich in 2007 een doel gesteld en zich gerealiseerd dat het bereiken van dat doel een radicale verandering vergt. Opella heeft daarbij structuur en cultuur tegelijk aangepakt. Een greep uit de maatregelen:
  • ERP ingevoerd (en alle andere automatisering overboord gezet)
  • modern bedrijfsvoeringprincipes geintroduceerd (franchise methodiek)
  • projectmethodiek (Prince II) ingevoerd
  • uitsluitend werken met externe projectleiders
Bovendien staan nu andere handen aan het bed waarbij het gaat om concentratie rond de klant op basis van gedeelde Drijfveren en Waarden. Tenslotte, en dat vond ik vanuit mijn rol een interessante, een strikte scheiding aangebracht tussen informatisering en automatisering, want, zo is de gedachte, een informatiseringsvraagstuk leidt niet noodzakelijkerwijs tot een automatiseringsoplossing.
Het ERP pakket dat is ingevoerd heet Fundum. Het besluit daartoe ging hand in hand met het besluit om alles wat tot dan toe aan automatisering in huis was rigoreus aan de kant te schuiven. Fundum is in nauwe samenwerking met Opella ontwikkeld en, zo zegt Hazelaar, dat was weleens moeilijk. Het is soms best confronterend om als organisatie zelf een analyse te maken om te komen tot de kern van wat je doet en waarom. Zoals alles bij Opella na 2007 start ook de automatisering met de vraag: Wat heeft de klant aan ICT? Dat helpt.
Hazelaar vertelt dat tijdens de reis veel wordt gesproken over "Regels, Regels, Regels", maar, zo zegt hij, "Klagen over regels zegt vooral iets over jezelf". Hij stelt dat we als sector veel regels aan onszelf hebben opgelegd. Een paar open deuren: "Met regels kun je je eigen verantwoordelijkheid ontlopen" / "Waar regels zijn is geen aandacht" / "Regels maken lijkt status te hebben" / "Regels zijn zelden op het resultaat gericht". Dit geeft in een notendop weer hoe Opella met regels omgaat tijdens de reis.

Informatievoorzieningen AWBZ en gevolgen regeerakkoord

Christian Gonzalez (Programmamanager, VWS) heeft in vogelvlucht laten zien waarover vanuit VWS wordt nagedacht in het kader van Informatievoorzieningen in de AWBZ (iAWBZ). Daarbij wordt heel duidelijk onderscheid gemaakt tussen quick wins, ofwel zaken die relatief snel te realiseren zijn, en de langere termijn. Op de korte termijn kan gedacht worden aan reductie van het berichtenverkeer AZR, maar ook aan een meer eenduidige vastleggen en interpretatie ervan. De langere termijn zal zich kenmerken door (uiteindelijk) een ingrijpende herziening en vereenvoudiging van de informatievoorziening in de AWBZ. Het lastige is daarbij te voorzien wat er precies bij komt kijken omdat alles zo nauw met elkaar verbonden is. Het is ook niet voor niets dat VWS de komende drie jaar nog zeker nodig denkt te hebben om "de stip op de horizon" te bereiken (en wie weet hoe die horizon er dan weer uitziet...). Op de site van platform IZO is eea terug te lezen.

Terugkoppelen werkgroep architectuur; Referentiedomeinenmodel Care

Cornelis de Pee (Vierstroom, trekker werkgroep RDC) (he, dat ben ik :-)) vertelde hoe de iCare Platform werkgroep architectuur met het referentiedomeinenmodel ziekenhuis als uitgangspunt de afgelopen maanden heeft gewerkt aan het referentiedomeinenmodel care. Hij gaf daarbij een doorkijkje in hoe de discussie verloopt en inzicht in de voortgang van de werkgroep. Het traject ligt op koers voor publicatie van versie 1 van het Referentiedomeinenmodel Care in april. Die publicatie zal via de site van Nictiz verlopen.

Resultaten brainstormsessie werkgroep Domotica

Erna vreeke (Adviseur, Nictiz & V&VN) heeft met de iCare Platform werkgroep Domotica uitgebreid gediscussieerd over Domotica toepassingen in de Care sector. Daarbij is gekeken naar welke toepassingen er zijn en welke toepassingen we voor de toekomst mogen verwachten. De vraag is in hoeverre traditionele domotica nog oplossingen kan bieden richting de toekomst. Meer en meer consumentendomotica komt beschikbaar en dat zou wel eens een interessante en toekomstbepalende ontwikkeling kunnen zijn. Het gaat dan veel meer om de functionaliteit dan om de techniek. Vandaar ook dat vanuit de werkgroep wordt gedacht aan het opstellen van "use-cases" voor veel voorkomende domotica toepassingen. Een voorbeeld van zo'n use-case is nader toegelicht.

Resultaten enquête ‘vraag naar standaardisatie?’

Irene van Duijvendijk (Adviseur, Nictiz) presenteerde de resultaten van de Nictiz enquête met als centrale vraag "is er vraag naar standaardisatie?". Het antwoord op die vraag is een volmondig "ja". Het is lastiger te duiden hoe die standaardisatie er precies uit moet zien. Vandaar de oproep van Irene om input te leveren.

Boek Wet- en regelgeving in de gezondheidszorg

Henk Hutink (Programma Manager, Nictiz) kondigde de Nictiz publicatie over wet- en regelgeving in de gezondheidszorg aan. Dit boek zal volgende week dinsdag verschijnen. Het bevat een overzicht van de vigerende wet- en regelgeving in de gezondheidszorg met een korte beschrijving van inhoud, achtergrond en intentie van de wetgeving. Het brengt een complex thema op een luchtige manier geillustreerd met cartoons. Het verschijnt ook in epub en PDF op de Nictiz site.

vrijdag, mei 18, 2012

De Digitale Zorgverlener

Er is voor zorgverleners een wereld te winnen. Ze hebben de mond vol van het centraal stellen van de klant, maar het imago van horken, toch? Zeker op communicatief vlak is veel te verbeteren, want laten we eerlijk zijn, veel meer dan "hmmm...." of "jaja...." komt er tijdens een consult niet uit (of chargeer ik nu te veel :-))?

In een eerdere blog schreef ik dat ik fatsoen verwacht van mijn zorgverleners. Ik verwacht bovendien een zekere mate van wat we in het bedrijfsleven "klantvriendelijkheid" noemen. Dat zou in mijn beleving passen bij het centraal stellen van de klant.

Daarbij zou de zorgverlener de mogelijkheden van het digitale tijdperk moeten benutten. Als je het mij vraagt is met name daar zonder grote inspanning veel te winnen. Bijna dagelijks verschijnen artikelen over de toepassingen van sociale media door zorgverleners. Veelal inspirerende verhalen van zorgverleners die de voordelen van de digitale wereld en de sociale media zelf ontdekt hebben.

Kort samengevat komen die verhalen hierop neer: De mogelijkheden van de sociale media zijn ongekend, maar je moet ze wel omarmen. Angst is daarbij een slechte raadgever, boerenverstand een vereiste.

Voor mij persoonlijk geldt dat openheid en toegankelijkheid van mijn zorgverlener via digitale weg (al is het maar per email) mijn "klanttevredenheid" verhoogt. Ik kan me niet voorstellen dat ik daarin de enige ben...

woensdag, april 11, 2012

Meer met Ongeveer

Afgelopen dinsdagavond was het eerste in een reeks van vijf door Actiz georganiseerde debatten met de titel "Het Nieuwe Ouder Worden". In het gezelschap van een aantal collega's heb ik afgelopen dinsdagavond in een afgeladen volle Rode Hoed in Amsterdam genoten van een discussie over de toekomst van de zorg voor ouderen. Op de site van Actiz vind je een verslag met daarin met name stellingen die de panelleden innamen. Twee aanvullende stellingen die mij zijn bijgebleven zijn:
1. We hebben de Wilders gelden helemaal niet nodig (die is aanvullend op dat we als zorgverleners een stapje terug, en dus juist MINDER zouden moeten doen)
2. Niet alleen de professional moet een andere bril op (zie link), maar ook de zorgvrager (en misschien wel de hele maatschappij), want veel van de "zorgvragen" die nu gesteld worden zijn helemaal geen echte zorgvraag. De nieuwe bril moet zorgen dat ons leven veel natuurlijker (in en met onze omgeving) overloopt in ouderdom, en niet een hard omslagpunt kent op het moment dat we "opgenomen" worden of "in zorg" komen.

De zaal mengde zich ook van tijd tot tijd in de discussie. Wat mij daarvan met name is bijgebleven is de voorzitter van de CSO (Koepel ouderenorganisaties) die zei dat hij zo graag zou willen dat aan de ouderen zelf gevraagd wordt hoe het eruit moet zien. Daarbij schetste hij een situatie waarbij het sociale netwerk van de ouderen een veel belangrijkere rol in gaat nemen dan het nu doet en daarmee de "formele zorg" veel minder belangrijk wordt). Kort gezegd zei hij dat mensen (met name ouderen) elkaar moeten gaan opzoeken en helpen. Hij noemde specifiek de jongere ouderen die de oudere ouderen actief moeten gaan helpen. Zijn argumentatie daarvoor was tweeledig. Enerzijds voorkom je daarbij een schuldgevoel dat vele ouderen nu voelen als ze om hulp van hun omgeving vragen (immers, de jongere ouderen van nu hebben dan tegen de tijd dat ze oudere oudere zijn zelf hun steentje bijgedragen...). Aan de andere kant is het voorbeeld gedrag wat de oudere jongere als hij straks jongere oudere is over gaat nemen.

Overige reacties uit de zaal zaten op een vergelijkbare lijn en raakten meestal een of meer van de volgende punten:
- Beter Luisteren naar de ouderen
- Minder Regelen voor de ouderen (ze kunnen het zelf ook)
- Minder Regelgeving (terug tredende overheid)
Verder natuurlijk ook veel leuke voorbeelden van initiatieven uit de praktijk.

De quote van de avond was zonder meer een gemeente ambtenaar die zei: "Als mijn mensen zeggen: 'meten is weten', zeg altijd tegen ze: Doe eerst maar eens 'meer met ongeveer'.".

dinsdag, april 03, 2012

TEDxMaastricht: een brede kijk op de Toekomst van Zorg

Wat een inspiratie , wat een diversiteit , wat een (com)passie , wat een prachtige verhalen ! En dat allemaal in Gouda :-). In een (veel te) klein gezelschap dat bovendien wisselde van samenstelling heb ik genoten van een mooie TEDxMaastricht dag. Als je door de oogharen naar de hele dag kijkt en die in een zin samenvat dan zijn er vier boodschappen (ja, de vier van TEDxMaastricht :-)) te destilleren:

(1) Paticipatie van de patient in zijn zorgproces dat is (2) ondersteund door technologie en wordt geleverd (3) met een integrale blik op basis van oplossingen ontstaan door (4) out of the box te denken.

Dat is The Future of Health!

1. Participatie van de patiënt
De meeste presentaties gingen op een of andere manier over de participatie van de patiënt ("participatory healthcare"). We hebben vele jaren geleefd in een systeem waarin de zorg die wij krijgen primair door de dokter wordt bepaald. Dat was acceptabel omdat informatie niet toegankelijk, deelbaar of beschikbaar was. Dat is niet langer het geval! Google "weet" bijna alles, we kunnen ons heel makkelijk verbinden met lotgenoten en daar hoeven we niet eens veel verder voor te reiken dan onze broekzak... Tijdens de presentaties wordt de patiënt meermalen gepresenteerd als de enige echte expert van zijn of haar eigen situatie en beleving daarvan. Bovendien, zo wordt in een aantal verhalen aangetoond, is dat maar goed ook, want daar wordt de patiënt gezonder van. Maar, kunnen we in dit tijdgewricht nog van de zorgprofessional verwachten dat zij alle kennis in pacht heeft? Nee! Het is dan ook niet zo dat de patiënt het op zichzelf moet gaan doen, maar vooral samen met de professional. De patiënt moet onderdeel worden van het zorg team! Dat vraagt een actieve rol van de patiënt (maar die heeft hij vaak al), maar vooral een andere rol van de professional. In die rol moet de professional meer luisteren en minder voorschrijven.

2. Ondersteund door technologie
Uiteraard, het kan ook bijna niet anders in deze tijd, was technologie onderdeel van vrijwel elke presentatie. Dat begon met de opening waarin contact werd gelegd met Australië en Amerika om een tumor in de prostaat van een patiënt te analyseren. Maar niet alleen de professional krijgt de beschikking over mooie technologie, ook de patiënt krijgt leuke gadgets. Uiteraard de smartphone, maar ook de iPad en de XBox Kinect. Het doel daarvan is  vooral om verbonden te zijn met de wereld en betrokken te bij de eigen gezondheid. Het delen van verhalen, kennis, maar ook emoties en medeleven zijn daarbij de ondersteuning die de patiënt krijgt.

3. Met een integrale blik
Uiteraard doet vrijwel elke zorginstelling aan multi-disciplinair overleg, maar de integrale blik op TEDxMaastricht gaat veel verder. Heb je er bijvoorbeeld wel eens aan gedacht dat als wij, in het westen, antibiotica oneigenlijk gebruiken (en dat doen we op grote schaal!), we daarmee ook de werking van het antibioticum in de rest van de wereld verminderen? En heb je er wel eens aan gedacht dat als de speeltuigen op het schoolplein felle kleuren hebben, de kinderen er meer mee spelen en dus minder risico op obesitas lopen? Waarschijnlijk niet, maar zorg gaat dus verder dan alleen onze eigen organisatie of zorg-gerelateerde organisaties. Gezondheid is overal om ons heen!

4. Out of the box
Als we de wereld beter willen maken moeten we durven te kijken buiten onze comfort zone en vaak ook op onverwachte plaatsen. Wie had bijvoorbeeld ooit gedacht dat Rommedou kaas uit Limburg malaria zou kunnen bestrijden? Of dat we ooit muggen zouden kunnen doden door het innemen van een pilletje? Of dat computerspelletjes zo belangrijk kunnen zijn in het verbeteren van onze gezondheid? Niet? Nou, dan hebben we nog veel om over te praten, want het is waarschijnlijk dat antwoorden op onze uitdagingen niet binnen onze muren, of binnen de muren van de Nederlandse gezondheidszorg te vinden zijn, maar vooral daarbuiten. Dat moeten we durven. Dat moeten we doen!

Ik heb aan elk kopje een link toegevoegd naar een presentatie. Als je alle filmpjes wilt terugzien kijk dan op http://www.tedxmaastricht.nl/tedxmaastricht-video/.

Met heel veel dank voor de organisatie van TEDxMaastricht , maar ook voor de discussie vandaag in Gouda, kijk ik nu al uit naar een volgende TEDx... dus... noteer ook alvast 4 februari 2013 in je agenda want dan is TEDxRadboudU, een vergelijkbaar evenement in Nijmegen. Als het aan mij ligt, en daar ga ik voor in het toetsenbord klimmen, is daar meer (dan vandaag) aandacht voor "mijn" aandachtsgebied: zorg voor ouderen.

vrijdag, maart 09, 2012

No Guts...?

Start note: I am writing this in English, because I am about to discuss a topic that I discussed in the past two days on an international conference... Maybe some international fellow-attendees would like to comment :-).

No Guts, No Glory! A slogan I like, use frequently, and try to live by, in many situations anyway...

Unfortunately, the Healthcare sector seems to live by a whole other slogan: "No Proof, No Nothing!". That's my conclusion after attending the International Congress on Telehealth and Telecare in London this week. It was a great conference, organized and attended by great people, and filled with great talks, discussions, and presentations. For a pragmatic person like myself the content was somewhat too academic at times, but, having two academic degrees of my own, I was quite able to handle it :-).

Let me summarize what I heard:
Telehealth and Telecare (a) significantly improve the quality of life for pretty much any patient in any conceivable situation in which they are applied, (b) provide equal or higher quality of care, and (c) significantly reduce the cost of care, all at the same time.

As one of the Keynote speakers put it: "We call this a no-brainer!".

Let me summarize what I see:

Telehealth and Telecare are hardly being applied in the current practice of Healthcare. Nobody has the Guts to take the lead or initiative, so nobody gets any Glory. All the while, all these academic studies get funded, only to provide (more) proof on something we already know, on something "we call a no-brainer". We know one plus one equals two, we know water is wet, and we know that Telehealth and Telecare work. Many thanks to the academic studies!

My suggestion? Stop funding any further academic research aimed at finding positive proof for positive results of Telehealth and Telecare. Instead, apply those funds to improving the quality of life (of more) of our patients, improving the quality of care, and saving some money!

No Guts, No Glory! Just Do It! Let's Go!

End note: I work for a company that provides elderly care in the Netherlands and work on improving the quality of life of our patients every day (well, I try my best anyway...;-)). We are on the verge of putting some of our own experiments with Telecare into wider practice. It is hard hard hard for many reasons, but I'm sure we'll get there, one step at a time...

dinsdag, januari 31, 2012

Verwacht van de dokter dat je fatsoenlijk behandeld wordt!

Ik verbaas mij bij vrijwel elke afspraak met een specialist in een ziekenhuis (maar ook de huisarts trouwens, alleen is daar de remedie nog niet effectief gebleken...) over de nauwkeurigheid waarmee een afspraak wordt gemaakt (voorbeeld: 9:50) en het gemak waarmee er van je verwacht wordt een uur in de wachtkamer te zitten. Gevolg: jij rent je rot om op tijd te zijn, meldt je netjes op tijd (9:45 in het voorbeeld) bij de balie en vervolgens mag je in je handen knijpen als je voor 11:00 weer buitenstaat... ja, ook bij een consult van een paar minuten.

Ik vind dat onfatsoenlijk en vraag dus om 9:55 vriendelijk waar de dokter blijft en om 10:05 (een kwartier te laat op een consult van een paar minuten) zeg ik vriendelijk: "Sorry, ik heb een andere afspraak om 10:30, u kunt mij zo en zo bereiken om een nieuwe afspraak te maken." Mijn redenering: afspraak is afspraak. Ben je niet op tijd, of komt er iets tussen, laat het dan even weten, kan altijd gebeuren, maar patiënten hebben ook andere dingen te doen, een baan bijvoorbeeld, het zijn namelijk ook gewoon mensen...

Resultaat tot nu toe: Ik word op de afgesproken tijd of binnen 5 minuten daarna geholpen (en als ik vroeg ben soms zelfs voor die tijd).

Bij dat resultaat vraag ik me natuurlijk af hoe dat komt... Ik hoop dat de specialist door meer mensen op zijn of haar fatsoen is aangesproken en op basis daarvan zijn zaakjes beter op orde heeft. Maar, het zou zomaar kunnen dat die andere mensen door mijn handelswijze langer in de wachtkamer zitten, waarvoor excuus in dat geval. Tegen die mensen zeg ik: pas dit ook toe!