Ik zag gisteren "Fever Pitch". Inderdaad, geen briljante film, maar wel romantisch en entertaining en dus prima voor Valentijnsdag. Het ging over een stel waarvan de jongen een extreme Boston Red Sox fan is. Alles in zijn huis, van zijn tandenborstel tot zijn deurmat, heeft Red Sox logo's. Alles moet wijken voor Red Sox wedstrijden. Je zou kunnen zeggen dat alles draait om de Red Sox, totdat het honkbalseizoen weer voorbij is. Dan is hij gewoon een normale vent.
Vorige week voelde ik me een beetje als die jongen tijdens het honkbalseizoen. Waarom? Nou, er lag ijs en als er ijs ligt dan moet je schaatsen, tenminste, dat vind ik. Want hoe vaak gebeurt het dat je op natuurijs kunt schaatsen en zelfs toertochten kunt rijden? Juist, zelden! En wat is er mooier dan schaatsen op natuurijs? Heel weinig, tenminste, dat vind ik. "Schaatskoorts" noem je dat, geloof ik. Gezien de drukte op het ijs ben ik niet de enige die daar last van heeft, maar is desondanks niet iets wat iedereen begrijpt.
Mijn vrouw, bijvoorbeeld. Zij snapt er niets van! Ik neem vrij van mijn werk om te kunnen schaatsen. Ik wilde zelfs op mijn papa-dag oppas voor de kinderen regelen om te kunnen schaatsen. Dat lukte niet en dus ben ik met mijn kinderen gaan schaatsen. Dat was ook fantastisch trouwens.
Het feit dat mijn vrouw zo weinig van mijn "koorts" begrijpt zette me wel te denken. Hoe kun je zoiets geweldigs niet begrijpen? Mijn vrouw is Amerikaanse en ik vind dat een goed excuus voor haar onbegrip, maar ik ben Nederlanders tegen gekomen die moeite hebben de koorts te begrijpen. Vreemd, maar ik denk dat een diepgewortelde overtuiging dat "als er ijs ligt je moet schaatsen" niet uit te leggen is. Misschien moet je het niet proberen uit te leggen (of te begrijpen), maar gewoon voor lief nemen.
Dat deed mijn vrouw en gebeurde uiteindelijk in die film ook. Ik heb dus een heerlijk schaatsweekje gehad... en nu is het seizoen weer voorbij :-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten