I am I: Lekker makkelijk!

"I am I and I wiggle my toe" - Eric Carle

Ja, we lezen het al vroeg: je bent wie je bent wie je bent... Maar leren we het ooit echt? Hoe vaak hoor je ouders niet roepen: "Dat doet hij anders nooit hoor..."? Willen we niet allemaal weten wat anderen van ons vinden? Vast wel, toch (waarom blog ik dit anders :-))? We noemen dat vaak "jezelf ontdekken" of "op zoek zijn naar jezelf". Een prachtig proces dat eindigt tussen 6 planken, en is het maar de vraag of je jezelf daar gevonden hebt.

Het wordt ons in dat proces niet makkelijk gemaakt. We worden tot allerlei zaken verplicht die de zoektocht in de weg staan. Onderwijs bijvoorbeeld; hoe kun je jezelf vinden als je elke dag in de schoolbanken moet zitten? Of nog erger: Arbeid... Van 's-morgens vroeg tot 's-avonds laat geen tijd om te zoeken naar jezelf... We hebben een werk telefoon en een privé telefoon, een werk email en een privé email, een werk plek en een thuis plek. We hebben een werk ik en een thuis ik.

Sociale Media zou daarin een game-changer zijn. Een nieuwe manier van verbondenheid waarin we écht onszelf kunnen zijn. Maar wat gebeurt er? We hebben een werk twitter en een privé twitter, een werk facebook en een privé facebook, een... Het wordt dus eigenlijk alleen maar erger!

Ik heb moeite met de splitsing tussen werk en privé. Ik herinner me dat, vanaf de eerste dag dat ik, naast mijn privé email, een werk email kreeg, ik het lastig vond. Ik ben ik, dus ik wil op één plek bereikbaar zijn. Gelukkig bestaat er sinds 2004 (en heb ik sinds 2005) GMail. Dat maakt dat ik per email, in ieder geval privé, al ruim 7 jaar eenduidig te bereiken ben. Wel heb ik naast mijn GMail account nog steeds een werk email. Gelukkig is dat het enige. Ik heb één mobiel nummer, ik heb één Facebook account, ik heb één Twitter account, ik heb één... Kort gezegd, ik ben via vele kanalen te vinden, maar wel op één manier per kanaal, want: ik ben ik...

"Knap" noemen mensen dat. Ik noem het "lekker makkelijk". Ik ben gewoon ik en ik hoef niet na te denken over waar ik ben. Ik geniet van mijn werk, ik geniet van mijn privé, en ik prijs mezelf gelukkig. In mijn pogingen mezelf te vinden hoef ik maar op één plaats te zoeken: bij mezelf!

I am I: Lekker makkelijk!

No Guts...?

Start note: I am writing this in English, because I am about to discuss a topic that I discussed in the past two days on an international conference... Maybe some international fellow-attendees would like to comment :-).

No Guts, No Glory! A slogan I like, use frequently, and try to live by, in many situations anyway...

Unfortunately, the Healthcare sector seems to live by a whole other slogan: "No Proof, No Nothing!". That's my conclusion after attending the International Congress on Telehealth and Telecare in London this week. It was a great conference, organized and attended by great people, and filled with great talks, discussions, and presentations. For a pragmatic person like myself the content was somewhat too academic at times, but, having two academic degrees of my own, I was quite able to handle it :-).

Let me summarize what I heard:
Telehealth and Telecare (a) significantly improve the quality of life for pretty much any patient in any conceivable situation in which they are applied, (b) provide equal or higher quality of care, and (c) significantly reduce the cost of care, all at the same time.

As one of the Keynote speakers put it: "We call this a no-brainer!".

Let me summarize what I see:

Telehealth and Telecare are hardly being applied in the current practice of Healthcare. Nobody has the Guts to take the lead or initiative, so nobody gets any Glory. All the while, all these academic studies get funded, only to provide (more) proof on something we already know, on something "we call a no-brainer". We know one plus one equals two, we know water is wet, and we know that Telehealth and Telecare work. Many thanks to the academic studies!

My suggestion? Stop funding any further academic research aimed at finding positive proof for positive results of Telehealth and Telecare. Instead, apply those funds to improving the quality of life (of more) of our patients, improving the quality of care, and saving some money!

No Guts, No Glory! Just Do It! Let's Go!

End note: I work for a company that provides elderly care in the Netherlands and work on improving the quality of life of our patients every day (well, I try my best anyway...;-)). We are on the verge of putting some of our own experiments with Telecare into wider practice. It is hard hard hard for many reasons, but I'm sure we'll get there, one step at a time...